Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Γιορτάζουμε σήμερα μὲ χαρὰ τὰ Χριστούγεννα! Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πιὸ ὑπέροχο γεγονὸς ποὺ μποροῦσε νὰ συμβεῖ στοὺς ἀνθρώπους καί, ταυτόχρονα, τὸ πιὸ ὄμορφο θαῦμα πού, ὅπως φαίνεται, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ χωρέσει ὁ νοῦς μας. Κι ἀλήθεια, πῶς νὰ χωρέσει στὰ μέτρα τῆς λογικῆς, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος κατὰ χάρη θεός; Κατεβαίνει μὲ ταπείνωση ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ, γιὰ νὰ ἀνεβάσει μὲ δόξα ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανὸ ὅποιον πιστεύει σ᾽ Αὐτόν. Αὐτὴν τὴν ἀπορία καὶ τὸν θαυμασμὸ ἐκφράζει κι ὁ ποιητὴς ἑνὸς ὕμνου τῆς σημερινῆς γιορτῆς, ὅταν ρωτάει: «Ἐκεῖνος ποὺ τίποτα δὲν τὸν χωράει, πῶς χώρεσε μέσα στὰ σπλάγχνα τῆς μητέρας Του;»[1]. Καὶ ἕνας κορυφαῖος χριστιανὸς συγγραφέας ἀπαντάει, κατὰ κάποιο τρόπο, καὶ συμπληρώνει: «Κάποτε στὸν κόσμο μας, ἕνας στάβλος εἶχε μέσα του κάτι ποὺ ἦταν μεγαλύτερο ἀπὸ ὁλόκληρο τὸν κόσμο μας»!
Κι ἐνῷ ὁ Ἀχώρητος βρίσκεται ὡς βρέφος στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Μητέρας Του, ἐμεῖς, οἱ ἄνθρωποι σ᾽ ὅλους τοὺς αἰῶνες, μοιάζει νὰ μένουμε ἀνέγγιχτοι ἀπὸ τὸ θαῦμα καὶ νὰ γιορτάζουμε τὴν ἡμέρα αὐτὴ ὁτιδήποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νεογέννητο παιδὶ τῆς Βηθλεέμ, οὕτως εἰπεῖν Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό. Ἡ τάση μας γιὰ κατανάλωση ἀγαθῶν μοιάζει ἀπεριόριστη, ἐνῷ συνήθως εἴμαστε ἐξαντλημένοι ἀπὸ τὴν πνευματική μας τεμπελιά. Ἀσχολούμαστε κυρίως μὲ λαμπιόνια, δῶρα, ἐδέσματα καὶ τραγούδια γιὰ ἕλκηθρα καὶ ἐλαφάκια, ἀρκεῖ νὰ μὴ ἀφιερώσουμε οὔτε ἕνα λεπτὸ σιγῆς καὶ ἀναστοχασμοῦ μπροστὰ στὸ συγκλονιστικὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ σ᾽ ἐμᾶς, τὸν Υἱό Του, τὸ μοναδικὸ Φῶς τοῦ κόσμου.
Μοιάζει νὰ μᾶς ἀφήνει οὐσιαστικὰ ἀδιάφορους τὸ μυστήριο τοῦ Ἀχώρητου μέσα στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο μας, μὲ τελικὸ ἀποτέλεσμα νὰ μὴ χωροῦμε ἐμεῖς οὔτε μέσα στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας οὔτε μὲ τοὺς ἀνθρώπους δίπλα μας. Οὔτε χωροῦμε οὔτε συγχωροῦμε! Συνοψίζει ὑπέροχα ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «Τὸ φῶς ἦρθε στὸν κόσμο, οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἀγάπησαν περισσότερο τὸ σκοτάδι παρὰ τὸ φῶς, γιατὶ οἱ πράξεις τους ἦταν πονηρές. Κάθε ἄνθρωπος ποὺ πράττει ἔργα φαῦλα μισεῖ τὸ φῶς καὶ δὲν ἔρχεται στὸ φῶς, γιατὶ φοβᾶται μήπως φανοῦν τὰ ἔργα του καὶ κριθοῦν. Ὅποιος ὅμως κάνει πράξεις σύμφωνες μὲ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς ἔρχεται στὸ φῶς»[2].
Καί στὸ ἔτος αὐτό, ποὺ κλείνει τὸν κύκλο του σὲ λίγες ἡμέρες, φαίνεται νὰ περισσεύει τὸ σκοτάδι. Τὰ πονηρὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ μισοῦν τὸ φῶς, μοιάζουν νὰ ἐπικαλύπτουν ἢ ἀκόμα καὶ νὰ ἀφανίζουν τὰ ἀγαθὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἀγαποῦν τὸ φῶς. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὸ φῶς εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πεινοῦν καὶ διψοῦν γιὰ τὴ δικαιοσύνη καὶ προσπαθοῦν μὲ καθαρὴ καρδιὰ νὰ φέρνουν τὴν εἰρήνη μέσα τους καὶ γύρω τους[3]. Δική μας εὐθύνη, λοιπόν, εἶναι νὰ φανερώνουμε διαρκῶς πὼς τὸν τελευταῖο λόγο δὲν τὸν ἔχει ἡ ἀσχήμια τοῦ κακοῦ.
Μὲ τὴν πνευματική μας ἄθληση, δηλαδὴ μὲ τὴν ἐλεύθερη συμμετοχή μας στὸν «καλὸν ἀγῶνα»[4] τῆς πίστης καὶ τῆς ἀγάπης, καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπὸ τὴ ζωή μας στὸ μυστήριο καὶ μὲ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας Του, μποροῦμε νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς μικρὰ ἀστέρια, σὰν τὸ ἀστέρι τῆς Βηθλεέμ.Ἤ, ἀκόμα πιὸ ταπεινὰ καὶ ἁπαλά, νὰ γίνουμε κεράκια, σὰν αὐτὰ ποὺ ἀνάβουμε εὐλαβικὰ στὶς ἐκκλησιές μας, καὶ νὰ φανερώνουμε ὅτι «ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς, τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ· ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν»[5]!
Εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Βόννη, 25 Δεκεμβρίου 2023
Ὁ Μητροπολίτης σας
+ ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος
[1] Κάθισμα Ὄρθρου Χριστουγέννων.
[2] Ἰω. 3, 19-21.
[3] Πρβλ. Μτθ. 5, 1-12.
[4] Βλ. Α´ Τιμ. 6,12 καὶ Β´ Τιμ. 4,7.
[5] Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, «Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν», ἐκδ. Ἱερὰ Μονὴ Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 32016, σ. 11.
