Μήνυμα Χριστουγέννων 2021
Μητροπολίτου Γερμανίας καὶ Ἐξάρχου Κεντρῴας Εὐρώπης
Αὐγουστίνου
* * *
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Στὴν Ἀκολουθία τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων ἀκοῦμε τὸν ἀπόστολο Παῦλο νὰ λέει γιὰ τὸν Χριστό: «Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ γίνει σ᾽ ὅλα ὅμοιος μὲ τ᾽ ἀδέλφια του, ὥστε νὰ γίνει σπλαχνικὸς καὶ πιστὸς ἀρχιερέας στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ»[1]. Ὁ ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἑρμηνεύει τὴν ἀπέραντη εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Μὲ ἁπλὰ λόγια, μᾶς κατηχεῖ πὼς ὁ ἄσαρκος Θεὸς θέλησε νὰ ὁμοιάσει σὲ ὅλα μὲ τοὺς ἀδελφούς Του, λαμβάνοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ τὴν θεώσει, ὥστε νὰ ἀπαλλάξει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν σκλαβιὰ τῆς ἁμαρτίας. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ πρῖσμα κατανοοῦμε καλύτερα ὅλα τὰ παράδοξα γεγονότα γύρω ἀπὸ τὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς εἶναι τελικὰ τόσο οἰκεία καὶ μὲ λαχτάρα προσμένουμε κάθε χρόνο νὰ ἑορτάσουμε.
Ὁ Χριστὸς προβάλλει τὸν ἑαυτό Του ὡς συγγενῆ μας καὶ μᾶς ὀνομάζει ἀδελφούς. Δὲν εἶναι ὁ ξένος, ὁ ἄγνωστος, ὁ παντοδύναμος καὶ ἀκατανόητος Θεός, μὲ τὸν ὁποῖον συνομιλοῦσε ὁ Μωυσῆς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ὡς ἀδελφός μας, κινούμενος ἀπὸ ὑπερβολικὴ ἀγάπη, μπαίνει μέσα στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἁπλὰ καὶ ταπεινά, ὅμοια μὲ μᾶς, σύμφωνα μὲ τὸ κατ᾽ εἰκόνα ποὺ μᾶς ἔπλασε[2], καὶ ὡς ὁ τελευταῖος τῶν ἀνθρώπων γεννιέται σ᾽ ἕναν στάβλο.
Ὁ ἄναρχος Θεός, ὅπως τόσο εὔστοχα μᾶς περιγράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, γίνεται τὰ πάντα γιὰ τὸν ἄνθρωπο: «Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἔνδυμα, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιο, κάθε τι τὸ ὁποῖο θέλεις ἐγώ· νὰ μὴ ἔχεις ἀνάγκη ἀπὸ τίποτε. Ἐγὼ καὶ θὰ σὲ ὑπηρετήσω· διότι ἦλθα νὰ ὑπηρετήσω, ὄχι νὰ ὑπηρετηθῶ. Ἐγὼ εἶμαι καὶ φίλος, καὶ μέλος τοῦ σώματος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφὴ καὶ μητέρα, ὅλα ἐγώ· ἀρκεῖ νὰ εἶσαι φιλικὰ διατεθειμένος πρὸς ἐμένα. Ἐγὼ ἔγινα φτωχὸς γιὰ σένα· ἔγινα καὶ ἐπαίτης γιὰ σένα· ἀνέβηκα ἐπάνω στὸν Σταυρὸ γιὰ σένα· τάφηκα γιὰ σένα· στὸν οὐρανὸ πάνω γιὰ σένα παρακαλῶ τὸν Πατέρα· κάτω στὴν γῆ στάλθηκα ἀπὸ τὸν Πατέρα ὡς μεσολαβητὴς γιὰ σένα. Ὅλα γιὰ μένα εἶσαι σύ· καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερο θέλεις;»[3].
Μὲ τὴν ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς τιμῆς, νὰ ὀνομαζόμαστε ἀδελφοὶ τοῦ Κυρίου, καλούμαστε νὰ μιμηθοῦμε τὸν Χριστὸ καὶ νὰ ὁμοιάσουμε στὸν Πρωτότοκο Ἀδελφό μας. Ὄχι στὴν παναγιότητα καὶ τὴν παντοδυναμία, ποὺ εἶναι ἡ ἀπρόσιτη οὐσία Του, ἀλλὰ στὴν εὐσπλαχνία, στὴ δικαιοσύνη καὶ στὴν ἀγάπη, ποὺ βρίσκουν τὴν ἐφαρμογή τους στὸ ἀγκάλιασμα ὅλης τῆς κτίσης καὶ στὴν προσέγγιση τοῦ πλησίον. Τότε ὑψώνεται ὁ ἄνθρωπος καὶ πραγματώνεται ὁ ἑόρτιος ἐκεῖνος ὕμνος ποὺ μᾶς καλεῖ, μὲ ἀφορμὴ τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ, νὰ ὑψωθοῦμε, λαμβάνοντας ὡς θεϊκὰ δῶρα τὴ χαρὰ τῆς λύτρωσης, τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, τὸ μεγαλεῖο τῆς ταπείνωσης, τὴν τελείωση τῆς ἀγάπης.
Ἡ Βηθλεὲμ ἔρχεται αἰῶνες τώρα ἐνώπιον μας ὡς εὐκαιρία συναίσθησης τῆς προσωπικῆς μας φτώχειας καὶ ὡς δυνατότητα γιὰ τὸν πνευματικὸ πλουτισμό μας. Μὲ τὴν ἐπίγνωση ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε κατὰ τὴν εἰκόνα Του, μᾶς ἔδωσε ἱκανότητες καὶ χαρίσματα μοναδικά, μᾶς χάρισε τὴ δύναμη τοῦ δικοῦ Του Λόγου[4], ὁ Χριστὸς γίνεται ἀδελφὸς ποὺ μᾶς δίνει τὴν ἐξουσία νὰ εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἁπλοποιοῦνται οἱ δικοί μας πειρασμοί. Εἶναι ἀλλιῶς νὰ δυσκολεύεσαι, νὰ ἀσθενεῖς, νὰ μετρᾶς πάθη καὶ ἀστοχίες, νὰ λυπᾶσαι γιὰ τὴ μοναξιά σου, τὶς ἀδυναμίες καὶ τὴν ἀδικία τοῦ κόσμου, γνωρίζοντας πὼς ἀδελφό σου ἔχεις τὸν Χριστό. Τοῦ παραδίνουμε τὰ δικά μας βάσανα καὶ ἐκεῖνος ὡς ἀδελφός, ὡς ἐλεήμων καὶ πιστὸς Ἀρχιερέας, προσφέρεται ὁ ἴδιος θυσία γιὰ νὰ ἀναπαύσει ἐμᾶς τοὺς κουρασμένους ἀπὸ τὰ φορτία μας[5]. Ὁ Χριστὸς προσφέρεται μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, στὸ λόγο καὶ τὰ μυστήρια της, ἐνισχύοντάς μας στὸν καθημερινό μας ἀγώνα μὲ τὴν χωρὶς ὅρια ἀγάπη Του. Αὐτὸ μᾶς δείχνει ἡ ἐμπειρία καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων, ποὺ ἔνιωσαν τὴν συνεχῆ κίνηση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ ὅλα ὅσα προσφέρει ἡ συνύπαρξη καὶ ἡ εἰλικρινὴς σχέση μαζί Του.
Ἀγαπητοί μου,
Ἐκεῖνος ποὺ μᾶς ἁγιάζει, κι ἐμεῖς ποὺ ἁγιαζόμαστε ἀπὸ Αὐτόν, ἀνήκουμε στὴν ἴδια οἰκογένεια. Τὰ φετινὰ Χριστούγεννα αὐτὴ εἶναι ἡ εὐχή μου: ὁ σύνδεσμός μας μὲ τὸν Χριστὸ νὰ εἶναι συνειδητὰ ἀδελφικός, ὥστε οὔτε παρόντα οὔτε μέλλοντα[6] νὰ μποροῦν νὰ τὸν διασπάσουν. Σὲ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία τῆς σχέσης μας μὲ τὸν Θεό, στὴ διαρκῆ ἀναζήτησή Του, στὴ σιγουριὰ τῆς παρουσίας Του, πλαταίνει ἡ καρδιὰ καὶ γίνεται ἡ ἴδια φάτνη ποὺ ἀκτινοβολεῖ τὸ φῶς καὶ τὴν ἐλπίδα ποὺ τόσο ἀνάγκη ἔχουμε. Εὐλογημένα Χριστούγεννα!
Βόννη, 25 Δεκεμβρίου 2021
Ὁ Μητροπολίτης σας
+ ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος