ΛΟΓΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΥΡΩΝΟΣ
ΕΠΙ ΤΗ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ
ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΟΛΩΝΙΑΣ
(Κολωνία, 27/11/2022)
Για 40 ολόκληρα χρόνια, ο λαός του Ισραήλ περιπλανιόταν μέσα στην έρημο για να φτάσει στη Γη της Επαγγελίας. Επίσης σχεδόν 40 χρόνια διήρκεσε και η διακονία μου ως ιερέας στην Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας. Οφείλω να ομολογήσω, ωστόσο, ότι αυτό που αποτελεί για μένα τη γη της Eπαγγελίας δεν είναι η συνταξιοδότηση που βρίσκεται τώρα μπροστά μου. Όχι, τα τελευταία 40 χρόνια ως ιερέας ήταν η γη της Επαγγελίας για μένα. Πώς έγινε αυτό; Νομίζω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι σαν ένα ταχυδρομείο που παρέχει απλά υπηρεσίες, όπου ουσιαστικά δεν έχει σημασία ποιος κάθεται πίσω από το γκισέ και σας πουλάει τα γραμματόσημα. Όχι, η Εκκλησία, ολόκληρη η πίστη μας, έχει να κάνει με τη σχέση, ή όπως θέλω να το ονομάσω σήμερα, με τη συνάντηση. Μπόρεσα να μάθω ότι το επάγγελμα του ιερέα έχει τόσα πολλά να κάνει με τον εμπλουτισμό των "συναντήσεων". Φυσικά, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η συνάντηση με τον Θεό. Ωστόσο, σε αυτή τη στιγμή του αποχαιρετισμού, εννοώ επίσης τη συνάντηση με τόσους πολλούς ανθρώπους με τους οποίους μου επετράπη να είμαι στο δρόμο αυτά τα σαράντα χρόνια, ανθρώπους από τόσα πολλά έθνη, από τόσες πολλές εκκλησίες, από όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Με ένα ηχηρό „Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν“ αναφέρω κι ευχαριστώ σήμερα πρώτα και κύρια, γεμάτος ευγνωμοσύνη, αυτόν που με έβαλε στο δρόμο της ιερωσύνης το 1983, της Παναγίας, στην ενορία της Κολωνίας. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αυγουστίνος με έστειλε, τρόπον τινά, σ΄ αυτό το δρόμο, στον οποίο θα είμαι πάντα ευγνώμων για την πατρική του αγάπη και εμπιστοσύνη. Αναφέρω στη συνέχεια την οικογένειά μου, δηλαδή την Πρεσβυτέρα Ρουθ και τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και όλους τους εξ αίματος και πνευματικούς συγγενείς, αλλά κι εκείνους από την οικογένειά μου που έχουν ήδη μετακομίσει στα αιώνια σπίτια, όπως οι γονείς μου και ο αδελφός μου.
Με ευγνωμοσύνη σκέφτομαι τις πολλές συναντήσεις που είχα στην πορεία. Αναφέρω εδώ τους συναδέλφους στην ιερατική διακονία, τους ενορίτες αρχικά στο Brühl, το Wesseling, το Euskirchen, το Schleiden και τη γύρω περιοχή, αργότερα στο Düsseldorf και το Eupen και τα τελευταία χρόνια εδώ στην Κολωνία.
Είμαι ευγνώμων σε όλους εκείνους που περπάτησαν μαζί μου αυτό το μονοπάτι από κοντά, τους Επιτρόπους, τις κυρίες της Διακονίας, τους Νεωκόρους, τους Ιεροψάλτες και όλους εκείνους που βοήθησαν στο Ιερό και γενικότερα την Εκκλησία μας.
Είμαι επίσης ευγνώμων σε εκείνους που μου συμπαραστάθηκαν στις δραστηριότητές μου που ξεπέρασαν την ιερατική διακονία στην ενορία: τους συνεργάτες στη Μητρόπολη της Βόννης με εσάς, αγαπητέ Επίσκοπε Αργυρουπόλεως, κατά πρώτο λόγο, τους αδελφούς ιερείς των ορθοδόξων ενοριών Κολωνίας, τους συναδέλφους μου στο σχολείο του Ντύσελντορφ και στο διαχριστιανικό έργο στη Φραγκφούρτη και αλλού. Μερικοί από αυτούς είναι εδώ σήμερα και τους ευχαριστώ, όπως και όλους εσάς που ήρθατε.
Στη ζωή δεν αποδίδουν όλες οι σχέσεις, δεν είναι επιτυχημένες όλες οι συναντήσεις- όπου δεν τα κατάφερα, δηλαδή όπου πλήγωσα ή απογοήτευσα τους άλλους, ζητώ ειλικρινά συγχώρεση σήμερα.
Τέλος ευχαριστώ θερμά τον πατέρα Παναγιώτη, τον οποίο υιοθέτησα -όπως ο ίδιος γνωρίζει- ως γιο μου. Είσαι κι εσύ παιδί της ενορίας της Κολωνίας, διότι χειροτονήθηκες κι εσύ εδώ, επίσης στις 15 Αυγούστου, αλλά 24 χρόνια αργότερα από μένα. Σου εύχομαι υπομονή και δύναμη - και τουλάχιστον τόσες καλές συναντήσεις στο δρόμο σου όσες είχα εγώ. Είμαι σίγουρος: είναι αλήθεια αυτό που ήδη εκφράζει το όνομά σου Παναγιώτης: Η Παναγία να είναι μαζί σου και θα είναι μαζί σου! Αμήν.